بررسی اثربخشی برنامه ارتقای کیفیت زندگی نوجوانان با آسیب بینایی بر سازگاری و سلامت روان آنان

محرومیت از بینایی به عنوان یکی از اصلی­ترین حس­ها، در گستره فردی و تعاملات بین فردی محدودیت ایجاد می­نماید. هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی برنامه ارتقای کیفیت زندگی بر پایه رویکرد شناختی-رفتاری گروهی بر سازگاری و سلامت روان نوجوانان با آسیب بینایی بود. نوع ­پژوهش شبه­ تجربی و طرح آن پیش­آزمون و پس­آزمون با گروه گواه و پیگیری، و جامعه آماری شامل نوجوانان پایه­های تحصیلی دهم و یازدهم با آسیب بینایی مدرسه محبی بوده که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و بصورت تصادفی در گروه­های آزمایشی و گواه، هر کدام بیست نفر که در دوره روزانه و شبانه به تحصیل اشتغال داشتند، توزیع شدند. کلیه آزمودنی­ها در مراحل پیش­آزمون، پس­آزمون و پیگیری به پرسشنامه­ سازگاری بل (1961) و مقیاس سلامت روانی (بشارت، 1388) پاسخ دادند. گروه آزمایشی در برنامه ده جلسه­ای شرکت کرد. گروه گواه آموزشی دریافت نمی­کرد. نتایج تحلیل کواریانس چندمتغیری داده­ها نشان داد که سازگاری و سلامت روان در گروه آزمایشی به طور معناداری افزایش یافته است. بنابراین، می­توان نتیجه گرفت که این برنامه روشی مناسب برای بهبود سازگاری و سلامت روان نوجوانان با آسیب بینایی می­باشد.